Ołtarz główny
styl – rokoko
czas powstania – około XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał,technika – drewno polichromia złocona
wymiary 416*315*80
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Ołtarz architektoniczny, dwukondygnacyjny, o perspektywicznie ukształtowanej nastawie i predelli, z uszkami z motywami rocaille z kogucim grzebieniem. Predella w formie łamanego cokołu z wysuniętymi elementami tworzącymi postumenty kolumn wyższej kondygnacji, z wyższym, skrzynkowym tabernakulum z uszkami z motywów rocaille z kogucim grzebieniem i z wypukłymi drzwiczkami ozdobionymi nałożonym motywem kielicha z hostią na obłoku;krawędzie predelli dekorowane nałożonym ornamentem grzebykowym;na postumentach nakładany rocaille z kogucim grzebieniem. Pierwsza kondygnacja retabulum rozczłonkowana czterema,szeroko rozstawionymi kolumnami kompozytowymi wspierającymi wyłamane belkowanie z fryzem ozdobionym nakładanymi formami rocaille z kogucim grzebieniem i rozetami, w partii środkowej przerwanym dekoracyjnym zwieńczeniem ramy obrazu pola środkowego z wysuniętym gzymsem tworzącym na wysokości obrazu rodzaj płytkiego, półkolistego baldachimu o krawędzi w formie regularnie ukształtowanej draperii z rozetami. Druga kondygnacja nastawy, na wysokim,łamanym cokole, o wolutowo uformowanych krawędziach ozdobionych motywem liści akantu oraz rocaille z kogucim grzebieniem, z parą pilastrów i kolumn kompozytowych wspierających belkowanie wyłamane nad kapitelami z odcinkowo ukształtowanym rodzajem tympanonu. W polu środkowym pierwszej kondygnacji retabulum wtórnie wmontowany obraz olejny na płótnie – Św. Katarzyna – w prostokątna, profilowanej, złocistej ramie o łukowym zamknięciu zdobionym motywem rocaille z kogucim grzebieniem; w polach bocznych – pełnoplastyczne, całopostaciowe figury apostołów: śś. Piotra i Pawła, ponad którymi nakładane girlandy z motywem róży i koguciego grzebienia; na tle uszaków – pełnoplastyczne rzeźby: św. Jakuba i niezidentyfikowany święty. Po bokach górnej kondygnacji nastaw – pełnoplastyczne rzeźby św. Jan Nepomucen i bliżej nieokreślony święty;w polu górnej kondygnacji,między parą pilastrów – współczesny ołtarzowi obraz olejny na płótnie – Św. Maria Magdalena – w prostokątnej, złocistej, profilowanej ramie, zdobionej wzdłuż górnej, łukowo ukształtowanej krawędzi,motywem koguciego grzebienia oraz rocaille;pole zwieńczenia, cokół i pilastry dekorowane nakładanym, snycerskim motywem rocaille z kogucim grzebienie.
Obraz – Św. Katarzyna w ołtarzu głównym
styl – barok
czas powstania – 1654 roku;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – olej na płótnie
wymiary 120*77
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
historia – obraz ufundowany w 1654 roku przez Jana Bernera, dziekana człuchowskiego; zamontowany wtórnie w ołtarzu. Odnowiony w 1965 roku, ostania konserwacja 2009 rok.
Obraz ujęty w prostokątną, złocistą, profilowaną ramę, zdobioną wzdłuż łukowo wygiętej górnej krawędzi motywami rocaille z kogucim grzebieniem, przedstawia symultaniczną kompozycję – Św. Katarzyna na tle pejzażu z motywami legendy. Postać św. Katarzyny, wyobrażone w zewnętrznej płaszczyźnie obrazu, wypełnia niemal całą jego wysokość. Święta ujęta en trois quatrs, stoi trzymając w jednej ręce palmę męczeństwa, drugą wspierając na rękojeści miecza. Ma na sobie kosztowny strój: czerwoną, przepasaną suknię z podwyższonym stanem i żółty, obficie sfałdowany płaszcz lamowany bortą z perłami. Głowę o kunsztownie ułożonych włosach zdobi złocista korona zwieńczona krzyżem lotaryńskim. Strój dopełnia biżuteria:naszyjnik, kolczyki i bransoleta. W rozległym pejzażu, na pierwszym planie, po obu stronach świętej, przedstawiono w miniaturowej skali sceny: ”Ścięcie mieczem” - na tle motywów architektonicznych z wyeksponowaną wieżą bramową oraz „Rażenie gromem”. W głębi górzysty krajobraz z zarysami skał i taflą wody (zatoki morskiej) szybko umyka zacierającą się ostrością widzenia ku nisko usytuowanej linii horyzontu. W górnym narożniku, wśród obłoków, widnieje popiersie anioła w glorii, z wieńcem laurowym i lilią. U stóp św. Katarzyny znajduje się tarcza herbowa fundatora – na czerwonym polu zgięte w łokciu ramię z dłonią ujmującą pęk strzał; po obu stronach tarczy herbowej litery: IDPP – z lewej,BCC LET SP – prawej; na dole data: 1654. Podstawowym środkiem wyrazu kompozycji jest zmienna walorowo plama barwna. Kolorystycznie dominują błękity i szarości nieba, zieleń pejzażu oraz czerwień żółć św. Katarzyny. Bryłowata figura świętej, plastycznie ukształtowane draperie szat oraz zbudowany w oparciu o gradację skali, barwy i ostrości widzenia krajobraz z efektami zróżnicowanego oświetlenia nieba, sprawiają, że kompozycja ma przestrzenny charakter.
Obraz – Św. Maria Magdalena w ołtarzu głównym
styl – późny barok
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – olej na płótnie
wymiary 75*55
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Obrazy ujęty w drewnianą, prostokątną, profilowaną, złocistą ramę, zdobioną wzdłuż górnej, łukowo ukształtowanej krawędzi, motywem koguciego grzebienia. Święta wyobrażona w zewnętrznej płaszczyźnie obrazu (tuż ponad dolną ramą), na jednolitym jasno ugrowym tle, klęczy ujęta en trois quarts trzymając złożone modlitewnie ręce i zwracając się mocno odchyloną głowę do tyłu (ku widzeniu). W dolnym narożniku, przy kolanach świętej – widoczny zarys czaszki. Twarz Marii Magdaleny o krągłych, regularnych rysach, podniesionych brwiach i wykrzywionych grymasem ustach, ma bardzo uduchowiony i pełen napięcia wyraz. Rozwiane, ciemne włosy podkreślają wysokie czoło i spadają na ramiona. Święta odziana jest w błękitną suknię z dużym wyciętym i szerokimi, odwiniętymi do łokci rękami odsłaniającymi białą koszulę. Z ramienia opada rozwiana poła czerwonego płaszcza układającego się u podłoża obfitymi, plastycznymi fałdami. Wyrażona upozowaniem głowy i układem szat iluzja gwałtownego skrętu, nadaje postaci bardzo ekspresyjny, dynamiczny charakter. Dominującym środkiem wyrazu jest światłocieniowa, harmonijnie zmienna plama barwna kształtująca realistyczne bryłowe formy. Kolorystycznie przeważa żółć tła oraz czerwień i błękit szaty. Obraz cechują warte podkreślenia walory artystyczne.
Rzeźba – Św. Piotr w ołtarzu głównym
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno polichromia złocona
wymiary 95
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Pełnoplastyczna rzeźba na niskim cokole, przedstawiająca św. Piotra kroczącego boso z wyciągniętymi przed siebie rękami (z kluczem w prawej dłoni). Głowa świętego o wysokim czole, z włosami zwijającymi się w loki, jest nieznacznie przechylona. Twarz z wydatnym, prostym nosem, podkreślającym brwiami i otwartymi ustami, okala broda z kunsztownie ułożonymi puklami włosów. Święty odziany jest w długą szatę z małym kołnierzem. Z lewego ramienia zwisa płaszcz, którego poła,podwinięta i podwieszoną do pasa poniżej uniesionych rąk, spływa plastycznymi fałdami okrywając bok. Zróżnicowany układ draperii, z bardzo plastyczną, szeroką fałdą poniżej pasa, z gęstym, ukośnym duktem rytmicznie załamującej się materii płaszcza ze spiralnie zwiniętym końcem oraz płytko modelowane, drobne fałdy szaty uwydatniające pozę postaci, decydują o dynamice rzeźby. Wydłużona sylwetka i zwarta, harmonijna struktura formalna, nadają jej uduchowiony charakter.
Rzeźba – Św. Paweł w ołtarzu głównym
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno polichromia złocona
wymiary 95
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Rzeźba pełnoplastyczna; św. Paweł kroczy boso z nieco pochyloną, zwróconą w bok głową, lekko opuszczonym ramieniem i ugiętą w kolanie nogą. Jedną ręką dotyka pierwsi, drugą trzyma miecz. Odziany jest w długą, miękko udrapowaną szatę gładko przylegającą do jednej nogi. Ramiona św. Pawła okrywa płaszcz z wąskim kołnierzem,spięty pod szyją, podwiązany w pasie i zwisający plastycznie połą z łyżkowato wywiniętym brzegiem. Twarz o wysokim czole naznaczonym bruzdami, podniesionych brwiach i ciężkich powiekach, okolona długą,falującą brodą, ma uduchowiony wyraz. Z wysmukłą sylwetkę świętego harmonizuje zwarta bryła o oszczędnych, realistycznych środkach wyrazu.
Rzeźba – Św. Jakub w ołtarzu głównym
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno polichromia złocona
wymiary 95
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Rzeźba pełnoplastyczna kroczącego św. Jakuba; święty ma głowę nieznacznie uniesioną i odchyloną. Twarz o wysokim czole naznaczonym bruzdami, wyraźnie zaznaczonych oczodołach i wydatnym, prosty nosie, okala zwijająca się w pukle broda. Święty jedną ręką przyciska do piersi księgę, drugą – opuszcza wzdłuż ciała. Odziany jest w długą szatę z wąskimi rękawami z mankietami i sięgającą łokci pelerynę w rodzaju mucetu, ozdobioną na piersiach aplikacjami w kształcie muszli. Szata odsłaniająca bose stopy układa się w drobne, miękko spływające w dół fałdy, nadając figurze bardzo realistyczny charakter. Bryła rzeźby jest zwarta. Jej formy kształtują przede wszystkim gładkie płaszczyzny mucetu oraz naturalnie zróżnicowane płaszczyzny szaty o płytko ciętych fałdach.
Rzeźba – Św. Filip w ołtarzu głównym
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno polichromia złocona
wymiary 95
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Pełnoplastyczna rzeźba świętego, stojącego w lekkim kontrapoście na niskim cokole. Głowa o wysokim czole i sięgających karku włosach jest uniesiona i zwrócona w bok. Pokrytą zmarszczkami twarz, o wydatnym, wąskim nosie i rozchylonych ustach, okala bujny zarost z precyzyjnie cyzelowanymi puklami włosów. Jedna ręka świętego jest opuszczona i odchylona od biodra, trzymająca miecz, druga – zgięta i uniesiona ku górze. Postać ma na sobie długą szatę, spod której widać bose stopy, głęboko wyciętą i odsłaniającą klatkę piersiową z wyraźnymi zarysami żeber. Szata układa się w fałdy zróżnicowane duktem i głębokością. Skraj szaty i podwiniętych rękawów znaczy lamówka. Zawinięty wokół uniesionego ramienia płaszcz spływa ukośnym plastycznie pofałdowanym pasem materii ku dołowi. Stojąca postać ożywia lekkie poruszenie akcentowane układem rąk, głowy i szat. Oddająca układ ciała szata kontrastuje z nienaturalnym przedstawieniem płaszcza.
Rzeźba – Św. Andrzej Bobola w ołtarzu głównym
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał,technika – drewno polichromia złocona
wymiary 95
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Pełnoplastyczna rzeźba na niskim cokole, przestawiająca świętego kroczącego z wyciągniętymi przed siebie rękami. Głowa, o dużych zakolach i opadających na kark włosach, jest lekko przechylona. Twarz z wydatnym, prostym nosem,wyraźnie zarysowanymi brwiami i oczodołami, okala broda. Święty Andrzeja Bobola ma na sobie naturalistycznie udrapowaną, długą szatę odsłaniającą bose stopy oraz trójkątnie wyciętą pod szyją i obnażającą klatkę piersiową z czytelnym rysunkiem żeber. Plecy okrywa płaszcz,zwija się ukośnym duktem fałd osłaniając lewy bok. Choć poza postaci i układ draperii sugerują poruszenie, figura ma charakter statyczny. Formy bryły kształtują: w partii głowy – gładkie płaszczyzny czoła i policzków oraz precyzyjny modelunek włosów (o wymyślnym układzie pukli), szata – o głęboko, różnorodnie, plastycznie ciętych, realistycznych fałdach uwydatniających pozę.
Rzeźba – Św. Jan Nepomucen w ołtarzu głównym
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – drewno polichromia złocona
wymiary 95
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Rzeźba pełnoplastyczna; św. Jana Nepomucena stoi w wydatnym kontrapoście, z głową przechyloną na bok,z rękami na wysokości piersi,w lewej ręce trzyma krzyż. Namiotowo rozłożone poły jego manoletu ukazują białą podszewkę i odsłaniają gęsto marszczoną rokietę ozdobioną u dołu szerokim ornamentalnym pasem. Widoczna poniżej sutanna układa się głęboko i ostro łamanymi fałdami. Głowę św. Jana Nepomucena przykrywa biret. Twarz okala krótka broda. Sylwetka świętego ma wyraźnie esowatą formę a w powiązaniu z układem draperii rokiety i sutanny zdradza manierę „figura serpentinata”.
Ambona
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – drewno polichromia złocona
wymiary 360
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Ambona podparta, o bogato dekorowanym korpusie, zaplecku i baldachimie; podpora ambony – w kształcie wazonu z brzuścem z motywem rocaille z kogucim grzebieniem i wylewem o przekroju stożkowym ujętym czterema wolutowo zwiniętymi liśćmi akantu; korpus ambony – na rzucie czworoboku (jednym bokiem przylega do ściany, przy drugim – schody); ściany korpusu o wklęsło-wypukłym zarysie zarysie z narożnikami zaakcentowanymi lizenami podtrzymującymi profilowany parapet; dolną krawędź korpusu akcentuje wąska listwa; u dołu korpus zamknięty w formie ostrosłupa o ściętym wierzchołku i wklęsło-wypukłym profilu; pole ścianek korpusu obwiedzione ornamentem z liści akantu oraz rocaille z kogucim grzebieniem; na lizenach motywy rocaille z kogucim grzebieniem oraz liść akantu; zaplecek ambony w kształcie wydłużonego, stojącego prostokąta z uszkami z motywami liści akantu oraz rocaille z kogucim grzebieniem; baldachim na rzucie wieloboku o wklęsło-wypukłym zarysie boków,ozdobiony lambrekinami, z wydatnym profilowanym gzymsem, przerwanym od frontu kartuszem ujętym rocaille z kogucim grzebieniem, przykrytym fantazyjnie, namiotowym daszkiem o wklęsło-wypukłym profilu, zwieńczony wazonem;na podniebieniu baldachimu gloria promienista; jedno płycinowy parapet schodów z gładkim cokołem i profilowanym gzymsem, zdobiony ornamentem rocaille z kogucim grzebieniem i liści akantu; słupek schodów w formie kolumny na wysokim cokole, z dekoracyjnym zwieńczeniem w kształcie nodusowego trzonu.
Kropielnica
styl – rokoko
czas powstania – 2 połowa XVIII wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – drewno polichromia złocona
wymiary 131*0,78
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Kropielnica o czaszy półkolistej z ośmiobocznym brzegiem,wsparta na trzonie z nodusem i stopie;stopa na cokole o zarysie zbliżonym do kwadratu z zaokrąglonymi narożnikami i bokami wygiętymi w ośli grzbiet;płaszcz stopy rozczłonkowany – trójstopniowy;krawędzie stopni ukształtowane w formie oślego grzbietu,oddzielone niskimi cokołami;trzon z owoidalnym nodusem ozdobionym z dwóch stron płaskorzeźbionym motywem rocaille z kogucim grzebieniem; górna część trzonu ukształtowana kielichowo,żłobkowana;czasza ozdobiona w dolnej partii płaszcza dekoracją imitującą puklowanie,wyżej – regularnie rozmieszczonymi różami z motywami rocaille oraz ośmioma konsolkami z motywami rocaille wspierającymi narożniki profilowanego brzegu czaszy.
Feretron - obraz
styl – barok; rama - neobarok
czas powstania – XVIII wieku,rama – 2 połowa XIX wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – olej na desce
wymiary 88*55
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Feretron o formie owalnej, zbliżonej do stojącej, obciętej elipsy, u góry z profilowanym gzymsem przerwanym na osi fantazyjnym cokolikiem wspierającym dekoracyjny motyw zbliżony do odwróconego sygnetu; krawędź feretronu regularnie postrzępiona przez okalające ją stylizowane, lancetowate liście rozchodzące się symetrycznie od kwiatonów. Obraz – TOTA PULCHRA oraz Św. Rocha – ujęte wąskim wałkiem ramy ozdobionej na osi podłużnej i poprzecznej rozetami;pod i nad obrazem,na osi podłużnej – pary regularnie uformowanych, stylizowanych, lancetowatych liści. Obraz TOTA PULCHRA przedstawia wyobrażenie Marii jako Immaculata idealna, z głową okoloną wieńcem gwiazd,depczącej oplatającego kulę ziemską węża, trzymającą lilię i otoczonej uskrzydlonymi puttami na obłokach. Ukazana frontalnie Madonna o esowato ukształtowanej sylwetce,stoi w lekkim kontrapoście z nieznacznie przechyloną głową. Odziana jest w białą, udrapowaną suknię i błękitny płaszcz o fantazyjnie rozwianych połach. U dołu widnieje napis w języku niemieckim: DU...UCHL DES SUNDER. Podstawowym środkiem wyrazu jest zmienna walorowo plama barwna wydobywająca fałdy szat i modelująca bryłową sylwetkę. Kolorystycznie w kompozycji dominują złociste ugry oraz biel i błękit. Obraz Św. Rocha przedstawia wyobrażoną w zewnętrznej płaszczyźnie obrazu siedzącą postać świętego. Św. Roch,ujęty en trois quatrs, z szeroko rozstawionymi, odsłoniętymi do kolan nogami, trzyma oburącz kij pielgrzymi. Odziany jest w czerwonobrązową, podwiniętą szatę z głębokim wycięciem uwidaczniającym klatkę piersiową. Odchyloną w bok głowę z gładko ułożonymi włosami, twarzą o wysokim czole i krótkim zaroście, okala niebo. U boku świętego siedzi pies. Za plecami św. Rocha rozciąga się krajobraz z drzewami i szarobłękitnym niebie ze złocistożółtymi obłokami. U dołu, z lewej strony, widnieje inskrypcja łacińska: NO FORTE / ACCEDAT / NOBIS / PESTIS /. Plastyczną, bryłowatą sylwetkę świętego kształtuje zmienna tonalnie plama barwna. Kolorystycznie dominuję złocisty ugier, brąz, zieleń i czerwień.
Monstrancja
styl – neobarok
czas powstania – 2 połowa XIX wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał,technika – srebro złocista,trybowane
wymiary 60*0,24
źródła i bibliografia – nieznane
Monstrancja z glorią promienistą zwieńczoną krzyżem o treflowo zakończonych ramionach. Stopa owalna o krawędzi ukształtowanej w formie rytmicznie powtarzanego zarysu spłaszczonego łuku wklęsło-wypukłego, z niskim, profilowanym cokołem; płaszcz stopy podzielony wąskimi grzbiecikami na pola zdobione przemiennie uskrzydlonymi główkami oraz ornamentem małżowinowym z motywami roślinnymi; trzon z dwoma spłaszczonymi pierścieniami ujmującymi
dwa nodusy; dolny nodus – mniejszy, kulisty, zdobiony palmetami; górny – spłaszczony,dekorowany główkami aniołów;gloria z wiązkami prostych promieni,zdobiona u dołu – parą aniołów podtrzymujących serce,po bokach – gałązkami winnej latorośli i kłosami zboża,w górnej części – Okiem Opatrzności w glorii promienistej i wieńcu obłoków,koronowanym przez parę aniołów;puszka otoczona glorią, zwieńczona ślepą arkadą zamkniętą łukiem wklęsło-wypukłym; w polu arkady uskrzydlona główka.
Świecznik korpusowy
styl – eklektyzm
czas powstania – XIX / XX wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – stop miedzi,odlew
wymiary 140*110
źródła i bibliografia – nieznana
Świecznik sześcioramienny; korpus gruszkowy, z dwoma spłaszczonymi pierścieniami u dołu, zakończony spłaszczonym nodusem z uchem; ramiona esowato wygięte zakończone głowami węży, zdobione treflowanymi listkami; nad dzwonowatymi tulejkami talerzowe, ażurowe profitki z motywem treflowych listków.
Świecznik ołtarzowy
styl – neorenesans
czas powstania – 2 połowa XIX wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – stop miedzi,odlew
wymiary 0,32*0,19
źródła i bibliografia – nieznana
Stopa kolista, wsparta na czterech nóżkach w kształcie zwierzęcych łap; płaszcz stopy trójstopniowy o profilowanych krawędziach stopni;trzon gładki, oddzielony od tulei stopy pierścieniem; w środkowej części trzonu spłaszczony nodus ujęty parą pierścieni; profitka w kształcie kielicha o wysokim, ząbkowanym brzegu.
Dzwon - nr1
styl – brak cech stylowych
czas powstania – 1741 rok
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – spiż,odlew
wymiary 82*89
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Dzwon z uchwytami,przymocowany do drewnianego jarzma;na jarzmie wyryty napis; ANNO/ML/1741;na płaszczu:dwie pary wąskich wałków rozdzielone gładkim pasem – w górnej części oraz okrągły znak z zarysem korony i słabo czytelnymi literami HSB – w środkowej partii;wieniec oddzielony od płaszcza parą wąskich wałków.
Dzwon - nr2
styl – brak cech stylowych
czas powstania – XVIII wiek
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – spiż,odlew
wymiary 50*56
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.65
Dzwon z niewielkimi uchwytami, przymocowany do drewnianego jarzma; na płaszczu:w górnej partii dwie pary wąskich wałków rozdzielone gładkim pasem, ponad wieńcem – para wąskich wałków.