Obraz św. Jadwigi Śląskiej w ołtarzu głównym
styl – neorenesans;
czas powstania – około 1866 roku;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – olej na płótnie;
wymiary - 220*75
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Obraz prostokątny, zamknięty ostro łukowo, w wąskiej, drewnianej, profilowanej ramie zespolonej ze stiukowym, szerokim obramieniem,przedstawia św. Jadwigę karmiącą chlebem klęczącego u jej stóp nędzarza. Święta ukazana jest frontalnie. Na lekko przechylonej osłoniętej białą chustą głowie ma książęcą koronę. Odziana jest w długą, zieloną suknię bez rękawów i białą koszulę. Ramiona okrywa obszerny, długi, czerwony płaszcz. Święta jedną ręką podtrzymuję okrągłe bochenki chleba, jednocześnie przytrzymując na wysokości pasa lekko podwinięte poły płaszcza. Drugą rękę opuszcza podając chleb. Postać nędzarza, ukazana od tyłu, en trois quarts, z mocno odchyloną głową ujętą z profilu,usytuowaną jest tuż przy bocznej krawędzi obrazu i częściowo „obcięta” przez ramę, w ten sposób, że widać jedynie nagi bark,opuszczone ramię, fragment ugrowobrunatnej szaty i nagą łydkę. Postacie przedstawiono w nieokreślonym wnętrzu z ostrołukową wnęką rysującą się za św. Jadwigą i kamienną posadzką o regularnym układzie flizów. Podstawowym środkiem wyrazu jest zmienna walorowi plama barwna. Kolorystycznie dominuje zróżnicowana tonalnie zieleń szat i wnętrza oraz czerwień, biel i ugry.
Ołtarz główny
styl – neogotyk
czas powstania – około 1866 roku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – murowany,malowany
wymiary – 610*340*185
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Ołtarz architektoniczny, o jednokondygnacyjnej, trójpolowej nastawie na wysokim postumencie z cokołem i wydatnym gzymsem, poprzedzony prostopadłościenną mensą ze skrzynkowym tabernakulum o ostrołukowo zamkniętych drzwiczkach i narożnikach zaakcentowanych szkarpami. Trójdzielny układ nastawy podkreślają szkarpy ujmujące krawędzie nastawy i pole środkowe;w każdym polu retabulum wyodrębniona partia cokołowa z płyciną w kształcie leżącego prostokąta, oddzieloną profilowanym gzymsem od właściwego pola nastawy, które ma formę prostokątnej, zamkniętej ostro łukowo płyciny. Płycinę pola środkowego wypełnia współczesny ołtarzowi obraz olejny na płótnie – św. Jadwiga Śląska. W nieco węższych i niższych płycinach pól bocznych umieszczone są półplastyczne figury śś. Piotra I Pawła na niskich postumentach spoczywających na konsolach w formie krótkich półkolumienek o trójbocznym cokole, profilowanej bazie, gładkim trzonie oraz kielichowej głowicy zdobionej rzędem liści o treflowym kształcie, wspierającej trójboczną, profilowaną podstawę figury; w zwieńczeniu nastawy trzy wimpergi z żabkami i kwiatonem;w polu wimpergi maswerk z rozetą i trzema rybimi pęcherzami; pomiędzy wimpergami szkarpy zwieńczone pinaklami z żabami i kwiatonem.
Obraz NMP Niepokalanie Poczęta – ołtarz boczny, płn strona ściany tęczowej
styl – klasycyzm romantyczny
czas powstania – około 1866 roku
autor, warsztat, szkoła - nieznany
materiał, technika – olej na płótnie
wymiary - 155*58
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Obraz prostokątny, zamknięty ostrołukową, w wąskiej drewnianej,profilowanej ramie zespolonej z szerokim, stiukowym obramieniem, przedstawia stojącą frontalnie w lekkim kontrapoście, ukoronowaną Marię depczącą bosymi stopami smoka. Głowę Marii osłania błękitne maforium,spod którego widać jasne włosy gładko przylegające do czoła. Niemal całą sylwetkę okrywa biały płaszcz ( rozchylony nieco na piersiach i odsłaniający błękitną szatę ),którego obficie sfałdowane poły Maria ujmuje lewą dłonią na wysokości piersi i lekko unosi. Zielone,nieznacznie przełamane błękitem tło rozjaśnia się wokół sylwetki Marii. Podstawowym środkiem wyrazu jest zmienna walorowo plama barwna wydobywająca plastyczne,wyraziste formy. Kolorystycznie dominują barwy chłodne: biel, odcienie błękitu, szarości zharmonizowane z odcieniami zieleni i ugru podłoża.
Ołtarz boczny – płn. strona ściany tęczowej
styl – neogotyk
czas powstania – około 1866 roku
autor, warsztat, szkoła – nieznana
materiał, technika – murowany,malowany
wymiary – 500*295*117
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednopolowy z gładką predellą i prostopadłościenną murowaną mensą. Krawędzie nastawy zaakcentowane szkarpami w polu nastawy prostokątną, zamkniętą ostrołukową wnęką, którą wypełnia współczesny ołtarzowi obraz olejny na płótnie – NMP Niepokalanie Poczętej. Zwieńczenie nastawy,ponad obrazem,tworzy wimperga zakończona kwiatonem oraz dwa pinakle z małymi kwiatonami,wznoszące się ponad szkarpami. Pole wimpergi wypełnia maswerk z rozetą oraz motywami rybiego pęcherza; krawędzie wimpergi i pinakle zdobione czołgankami.
Obraz – św. Rocha w ołtarzu bocznym, pdn. Strona ściany tęczowej
styl – neorenesans;
czas powstania – około 1866 roku;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – olej na płótnie;
wymiary 155*58
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Obraz prostokątny, zamknięty ostrołukową, w wąskiej drewnianej, profilowanej ramie zespolonej z szerokim, stiukowym obramieniem, przedstawia św. Rocha na tle krajobrazu. Święty stoi frontalnie z głową en trois quarts. Jedną nogę,wyprostowaną okrywa sięgająca połowy łydki szata. Druga noga uniesiona i wsparta na kamieniu, odsłonięta jest powyżej kolana. Święty Roch ma sobie brązowy strój pielgrzyma: kapelusz z podwiniętym rondem,szatę z dużym kołnierzem z naszytymi muszlami, przepasaną sznurem z torbą u boku, miękkie buty z obcisłymi cholewami do połowy łydki. Jedną ręką ujmuje zwieńczony krzyżem kij pielgrzymi z podwieszoną tykwą na wodę. Druga ręka, spuszczona, podtrzymuje skraj szaty nad kolanem. Przy nodze świętego siedzi żółty pies z bochenkiem chleba w pysku. Za plecami św. Rocha rozciąga się pejzaż z ugrowymi pagórkami,zielonymi koronami drzew i błękitnym niebem. Plastykę form kształtuje zmienna walorowo plama barwna. Kolorystycznie dominują odcienie ugrów, zieleni oraz błękit.
Ołtarz boczny – pdn. strona ściany tęczowej
styl – neogotyk
czas powstania – około 1866 roku
autor, warsztat, szkoła – nieznana
materiał, technika – murowany,malowany
wymiary – 563*125*98
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednopolowy, z gładką predellą i prostopadłościenną murowaną mensą. Krawędzie nastawy zaakcentowane szkarpami; w polu nastawy prostokątną, zamkniętą ostrołukową wnęką, którą wypełnia współczesny ołtarzowi obraz olejny na płótnie – Św. Rocha. Zwieńczenie nastawy, ponad obrazem,tworzy wimperga zakończona kwiatonem oraz dwa pinakle z małymi kwiatonami, wznoszące się ponad szkarpami. Pole wimpergi wypełnia maswerk z rozetą oraz motywami rybiego pęcherza; krawędzie wimpergi i pinakle zdobione czołgankami.
Obraz – Matka Boska Szkaplerzna
styl – neorenesans;
czas powstania – 1870 roku;
autor, warsztat, szkoła – T.H Redner
materiał, technika – olej na płótnie;
wymiary 180*103
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Obraz prostokątny o krawędzi górnej o zarysie łuku trójlistnego w drewnianej, profilowanej, podwójnej ramie; wąska rama wewnętrzna ma kształt odpowiadający zarysowi pola obrazu,szeroka rama zewnętrzna jest prostokątna; w polu między górnymi krawędziami obu ram – płaskorzeźbione uskrzydlone główki. Obraz przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem wręczjącą szkaplerz św. Szymonowi Stockowi. Tronująca na podwyższeniu Maria ujęta en trois quarts,odziana jest w czerwoną suknię z długimi,wąskimi rękami. Ramiona i plecy okrywa biała chusta,kolana – obficie sfałdowany niebieski płaszcz. Głowę Matki Boskiej zdobi korona przytrzymująca białe maforium odsłaniające pasma gładko zaczesanych, jasnych włosów. Maria oburącz podtrzymuje Dzieciątko, które nogami wspiera się na jej kolanie i w wyciągniętej ręce trzyma szkaplerz bracki z inicjałami IHS. Ujęty en trois quarts Jezus ma na sobie jedynie wąską pieluszkę wokół bioder. Głowa Marii i Jezusa, okolone złocistym niebem, zwrócone są ku klęczącemu z boku, u stóp tronu, Szymonowi Stockowi. Święty w brązowym, karmelitańskim habicie, ujęty en trois quarts od tyłu, z ukazaną z profilu głową,wyciąga ręce po szkaplerz. Scenę wyobrażone we wnętrzu. Poprzedzony stopniem tron o zdobionych tralkach poręczy, stoi na posadzce o regularnym układzie flizów. Tło dla Matki Boskiej i św. Szymona tworzy udrapowana, oliwko zielona kotara, odsłaniająca za plecami Jezusa fragment pejzażu z rysującymi się w oddali pagórkami, ponad którymi rozpościera się błękitne niebo. W dolnym rogu obrazu widnieje podpis malarza i data:T.H. Redner 1870. Sposób zakomponowania obrazu – cofnięcie grupy figuralnej w stosunku do zewnętrznej płaszczyzny obrazu, podkreślone biegiem flizów podłogi – nadaje wyobrażeniu przestrzenny charakter. Iluzję głębi potęguję motyw uchylonej zasłony otwierającej wnętrze na odległe krajobrazy,gdzie gradacja skali, barwy i ostrości widzenia stwarza efekt ”oddalenia”. Elementy kompozycji kształtuje zmienna walorowo plama barwna wydobywająca plastyczne okrągłe formy nieco masywnych postaci. Kolorystycznie dominują: nasycona czerwień, odcienie ugrów i oliwkowa zieleń.
Ołtarz boczny – pdn. ściana nawy
styl – neogotyk
czas powstania – 1870 roku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – murowany, polichromia
wymiary – 500*295*117
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
Ołtarz jednokondygnacyjny z predellą na prostopadłościennej, murowanej mensie z jednopolową nastawą ze współczesnym ołtarzowi obrazem olejnym na płótnie w dekoracyjnym obramieniu oraz z dekoracyjnym zwieńczenie. Obraz retabulum – Matka Boska Szkaplerzna – prostokątny o trójlistnie ukształtowanej górnej krawędzi w podwójnej ramie;rama zewnętrzna – szeroka, profilowana – ma kształt prostokąta, rama wewnętrzna – węższa – odpowiada zarysowi trójlistnie ukształtowanej górnej krawędzi obrazu;w polach poniżej górnych narożników prostokątnej ramy – płaskorzeźbione uskrzydlone główki. Boki retabulum ujęte w ażurowe formy dekoracyjne imitujące skrzydła ołtarza, zwieńczone pinaklami z kwiatonem i żabkami; takie same pinakle umieszczone u dołu przy bocznej krawędzi ramy obrazu. Wzór ażurowej dekoracji każdego „skrzydła” tworzy para pionowo usytuowanych prostokątów o trójlistnie ukształtowanych bokach krótszych i parze czołganek na bokach dłuższych. W górnej części retabulum, wysunięty znacznie gzyms z czterema powieszonymi konsolkami tworzy rodzaj płytkiego baldachimu nad obrazem. Na gzymsie wznosi się zwieńczenie ołtarza z trzema wimpergami z kwiatonami na szczycie i żabkami na krawędziach; w polu każdej wimpergi trójlistny maswerk w środkowej wimperdze - wzbogacony motywem rybiego pęcherza; między wimpergami cztery pinakle z żabkami zwieńczone kwiatonem.
Obraz – Św. Elżbieta rozdająca jałmużnę
styl – manieryzm,korona i rama rokoko
czas powstania – XVI/XVII wiek, 2 połowa XVIII wieku
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – olej na desce
wymiary 120*57
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki, w Polsce t. XI,z.5,s.50
historia – obraz pochodzi z ołtarza głównego poprzedniego kościoła; w 1839 roku przemalowany przez Józefa Radomskiego
Obraz w bogato zdobionej ramie o łukowo ukształtowanej górnej i dolnej krawędzi ( u dołu – o zarysie łuku wklęsłego, u góry – wypukłego ). Św. Elżbieta ujęta en trois quarts, przestawiona została na osi obrazu, w jego zewnętrznej płaszczyźnie i wypełnia niemal całą jego wysokość. Ubrana jest w żółtą suknię z obcisłym stanikiem i wąskimi,rozciętymi rękami, spod których widać białą koszulę oraz oliwkowozielony płaszcz okrywający jedno ramię i udrapowany poniżej pasa. Strój dopełnia biżuteria:korale, bransoleta i duża brosza na kołnierzu sukni. Głowę świętej,o długich, ciemnych,falujących włosach zdobi metalowa korona. Św. Elżbieta zwraca się ku stojącemu przy niej dziecku. Jedną rękę kładzie na jego czole, drugą – podaję monetę. Dziecięca postać ukazana jest w naturalnej pozie: nogi i tułów ujęte en trois quarts, ramiona i głowa – z profilu. Dziecko jedną ręką sięga po monetę, a na drugim ramieniu – wyciągniętym ku świętej – trzyma przewieszoną,białą szatę. U stóp dziecka,w rogu obrazu,widać siedzącą postać trędowatego ( częściowo „obciętą” ramą obrazu ). Ukazana z profilu, w brązowej szacie z kapturem osłaniającym twarz,trzyma w ręce żółty dzwonek. Na dalszym planie,za plecami dziecka, stoi żebrak w zielonobrunatnej szacie. Ujęty en trois quarts,lekko pochylony,przyciska do piersi białą szatę. Na wyciągniętej dłoni ma dwie monety. Głowę ukazaną z profilu zwraca ku dwóm towarzyszom, których twarze wyłaniają się zza jego pleców. Tuż za św. Elżbietą stoją dwie młode kobiety. Obie ujęte są en trois quarts. Mają kosztownie upięte włosy i naszyjniki z pereł. Jedna widoczna jest tylko do ramion. Sylwetkę drugiej częściowo „obcięto” ramą obrazu. Kobieta ma na sobie bogato udrapowaną,zielonkawą suknię. Trzyma przed sobą złocistą koronę zdobioną klejnotami. Obraz był obcięty i wielokrotnie przemalowany. Nie sposób zatem określić jego oryginalne walory kompozycyjne i kolorystkę.
Ambona
styl – neogotyk
czas powstania – około 1866 roku;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno malowane
wymiary 420*130
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce ,t. XI,z.5,s.50
Ambona podparta na ośmiobocznym filarze o wydatnym cokole i zwieńczeniu, z zapleckiem i baldachimem; czasza ambony na planie ośmioboku z sześcioma bokami (jeden bok przylega do ściany,przy drugim – schody); spód korpusu ukształtowany schodkowo; ściany korpusu o wyraźnym trój strefowym podziale na partię cokołową,cześć środkową oraz gzyms; w środkowej części ścianek korpusu arkada o ostrołukowe archiwolcie wspartej na kolumnach o gładkich trzonach i liściastych kapitelach;w świetle arkady, na tle prostokątnej, zamkniętej trójlistnie płyciny – figurki świętych na profilowanych, sześciobocznych konsolach; w strefie gzymsowej ścianki korpusu, poniżej gzymsu wieńczącego – fryz zakomponowany z regularnie na każdym boku, rozmieszczonych płycin w kształcie leżącego prostokąta, rozdzielonych równoramiennym krzyżem; zaplecek w kształcie stojącego prostokąta z nałożoną, płaskorzeźbioną dekoracją maswerkową z motywami ostrołuków,rozety i rybiego pęcherza; baldachim z daszkiem na rzucie ośmioboku, z narożnikami zaakcentowanymi pinaklami z żabkami i kwiatonem; gzyms daszka zdobiony romboidalnymi wcięciami; wzdłuż górnej i dolnej krawędzi gzymsu – rząd palmet; parapet schodów ażurowy, z motywem arkad o trójlistnych archiwoltach, ujęty w ostrołukowe obramienie; poniżej poręczy – fryz z złożonych przemiennie, trapezoidalnych płycin i czteropłatkowych rozet.
Chrzcielnica
styl – neogotyk
czas powstania – około 1866 roku;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno malowane
wymiary 127*78
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce
Chrzcielnica z ośmioboczną czaszą na ośmiobocznym trzonie oraz ze stożkową pokrywą;trzon na ośmiobocznym, wysokim cokole, zwężający się nieco ku górze;boki trzonu zdobione trapezoidalnymi płycinami w wąskich ramach ozdobionych u góry, na osi boku palmetą;czasza na niskim,profilowanym cokole;na każdym boku czaszy płycina z motywem wpisanego w ostrołuku łuku trójlistnego;na osi dolnej krawędzi płyciny – palmeta;brzeg czaszy w formie wydatnego,profilowanego gzymsu;pokrywa o ośmiobocznym, profilowanym cokole, zwieńczona ośmioboczną konsolą z rzeźbionym motywem płomienia.
Konfesjonał
styl – neogotyk
czas powstania – około 1866 roku;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno,polichromia
wymiary 320*260*123
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce
Konfesjonał czworoboczny o narożnikach zaakcentowanych dekoracyjnymi szkarpami zwieńczonymi pinaklami; drzwiczki oraz dolne partię ścian bocznych zdobione parami prostokątnych płycin zakończonych dwulistnie; ponad drzwiczkami otwór zamknięty ostro łukowo i zwieńczony wimpergą; ściany boczne,ponad okienkami dekorowane rozetą o ślepym ażurowaniu; górna krawędź ścian konfesjonału ozdobiona rzędem palmet.
Krucyfiks – rzeźba
styl – barok
czas powstania – XVIII wiek;
autor, warsztat, szkoła – nieznany
materiał, technika – drewno malowane
wymiary 144
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki,t. XI,z.5,s.50
Postać Chrystusa przylega do statikulum pokrywając się z osią krzyża. Głowa,pochylona ku przodowi,opiera się na prawym ramieniu. Naprężone ramiona,z dłońmi o rozpostartych palcach,są uniesione na wysokości głowy. W silnie uwypuklonej,wzniesionej klatce piersiowej rysują się żebra,których zakończenia tworzą,ponad zapadniętą partią brzucha i biodrami,zarys półelipsy. Przylegająca do ciała materia perizonium układa się w drobne,miękko łamiące się fałdy,a poniżej szerokiego węzła na prawym boku opada prosto,sięgając kolan. Nieznacznie ugięte nogi ze skrzyżowanymi stopami,stawione są niemal równolegle. W oddaniu emocjonalnych treści oblicze Chrystusa nie wykracza poza konwencjonalne środki wyrazu. Szczupła twarz o zapadniętych policzkach i zamkniętych oczach tchnie smutkiem i spokojem. Statyczny układ całej sylwetki ożywia wysunięcie biodra. Rzeźbę cechuje poprawność i harmonijne proporcje oraz umiejętne oddanie szczegółów anatomicznych – struktury mięśni,kości i stawów. Między ramiona krzyża,wzdłuż krawędzi belki poprzecznej oraz górnej partii statikulum – ażurowy ornament roślinny ze zwijających się liści akantu;zakończenia ramion ukształtowane traflowo,ażurowe,wypełnione motywem palmet.
Feretron - obraz
styl – neobarok
czas powstania – 2 połowa XIX wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – olej na desce
wymiary 160*94
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce
Feretron owalny z obrazami: Koronacja Matki Boskiej i Św. Józefa, na profilowanym cokole, z esowato wygiętymi nóżkami, zdobiony płaskorzeźbionymi, nałożonymi, stylizowanymi liśćmi akantu i palmetami, zwieńczony talerzową podstawką ujętą parą wolut;obrazy w wąskiej, wałeczkowej ramie zdobionej na osi każdego boku rozetą.
Koronacja NMP. Bóg Ojciec i Chrystus tronują en trois quarts w niemal identycznych pozach, ujmując w jednej ręce berło, drugą – przytrzymując koronę nad głową Marii unoszącej się na obłoku. Matka Boska ukazana jest frontalnie z głową en trois quarts lekko przechyloną i rękoma złożonymi na piersi. Odziana jest w czerwoną suknię i niebieski płaszcz. Wśród szarobłękitnych obłoków otaczających Marię unoszą się uskrzydlone główki. Kompozycja obrazu jest ściśle symetryczna i płaska. Sztywne upozowane, statyczne postacie nadają jej charakter hieratyczny. Kolorystycznie dominują czerwień i błękit oraz złocista żółć przełamana szarościami.
Św. Józef. Św. stoi w ujęciu en trois quarts trzymając na jednym ramieniu Dzieciątko, drugą ręką ujmując gałązkę lilii. Odziany jest w niebieską szatę okrytą ciemnozielonym płaszczem. Dzieciątko ukazane en trois quarts, z głową en face, ma na sobie długą,białą sukienkę. Głowy św. Józefa i Jezusa okalają złociste nimby. Za plecami świętego rozpościera się błękitne niebo rozjaśnione wokół głowy św. Józefa i Jezusa złocistą poświatą. Na linii horyzontu (biegnącej nisko – na wysokości kolan świętego) rysują się postrzępione, zielone korony drzew. Prosta kompozycja zyskuję charakter przestrzenny przez cofnięcie postaci św. Józefa względem zewnętrznej płaszczyzny obrazu i wyeksponowanie jej na tle pejzażu o nisko biegnącej linii horyzontu i rozległej partii nieba. Kolorystycznie dominują błękit, żółć, czerwień i zieleń przełamana szarościami. Zły stan obrazów uniemożliwia szczegółową analizę stylistyczną wyobrażeń.
Świecznik ołtarzowy
styl – eklektyzm
czas powstania – 2 poł. XIX wieku
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – stop miedzi,odlew
wymiary 0,36*0,27 2 sztuki
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce
Stopa kolista wsparta na trzech ażurowych nóżkach zdobionych motywami trójliścia,zakończonych zwierzęcą łapą;płaszcz stopy dwustopniowy o stopniach profilowanych, oddzielonych cokołem; trzon żłobkowany, skręcony ze spłaszczonym nodusem; profitka w kształcie kielicha z profilowanym brzegiem zdobionym ornamentem roślinnym.
Świecznik ołtarzowy
styl – eklektyzm
czas powstania – 2 poł. XIX wieku
autor, warsztat,szkoła – nieznany
materiał, technika – stop miedzi,odlew
wymiary 0,55*0,17 0,63*0,23 sztuk 2*4
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce
Stopa o zarysie trójkąta ze ściętym wierzchołkami, na wysokim, dekoracyjnie opracowanym cokole i trzech nóżkach w kształcie lwich łap; ścianki cokołu – lekko wklęsłe – zdobione popiersiami Chrystusa, Marii oraz wyobrażeniem dwóch serc z koroną cierniową przebitych mieczem; u dołu, ponad nóżkami, narożniki cokołu uformowane w kształcie zwiniętych liści akantu; trzon świecznika zakomponowany w dwóch strefach: dolna – w formie kielicha o kolistej stopie, z trzonem ze spłaszczonym nodusem i czaszą zdobioną u dołu dekoracją imitującą puklowanie ze żłobkowanym brzegiem, ponad którym gładki pierścień oddziela górną partię trzonu – lekko zwężającą się ku górze, żłobkowaną, zakończoną szerokim pierścieniem; profitka w kształcie wazy na kolistej stopie z krótkim trzonem o czaszy zdobionej u dołu dekoracją imitującą puklowanie z wysunięty brzegiem.
Monstrancja
styl – neogotyk
czas powstania – 1881 roku;
autor,warsztat,szkoła – nieznany
materiał,technika – stop miedzi,odlew
wymiary 74*23
źródła i bibliografia – katalog zabytków sztuki w Polsce,t. XI,z.5,s.50
historia – ufundowana przez parafian;skradziona w 1996 roku
Monstrancja typu wieżowo – kloszowego; stopa sześciolistna o polach zamkniętych półkoliście, z kryzą i cokołem z ażurowym laskowaniem; w polach płaszcza stopy koliste, medaliony z wizerunkami: św. Jadwiga,Baranek Eucharystyczny, symbole ewangelistów, ponadto inskrypcja i data:A. KUNNE ALTENA oraz ...US PAROCHIANI LICHNOVIENSES JMDG 1881. Tuleja stopy wysmukła, sześcioboczna, gładka, oddzielona od trzonu profilowanym gzymsem, sześcioboczny, z kulistym, spłaszczonym nodusem z rombowymi guzami, na których wyryte litery IHAES; każdy bok trzonu (powyżej i poniżej nodusa) zdobiony parą ostrołukowych blend; retabulum monstrancji jedno-wieżowe; szklana puszka ujęta w lekką, ażurową, dwupiętrową konstrukcję, na którą składają się łuki przyporowe i szkarpy przeprute dwiema kondygnacjami arkad, ozdobione pinaklami,wimpergami, czołgankami i kwiatonami; w arkadach pierwszej kondygnacji – pełnoplastyczne figurki śś. Piotra i Pawła; na drugiej kondygnacji, symetryczne po obu stronach nastawy, nadwieszone baldachimy, pod którymi umieszczone pełnoplastyczne figurki; obecnie zachowana tylko jedna Maria; dolna krawędź listwy dźwigającej szkarpy wsparta na grzbietach smoków siedzących na spiralnie zwiniętej wici roślinnej zakończonej rozetą. Podstawa puszki profilowana, zdobiona wzdłuż dolnej krawędzi ażurowym motywem palmet;ażurowy ornament skomponowany z nieco drobniejszych palmet ujmuje od dołu i góry szklaną ściankę klosza; w zwieńczeniu puszki rząd trójkątnych szczytów z czołgankami i krzyżami na wierzchołkach. Uchwyt lunuli zdobiony wicią winnej latorośli z gronami. Ponad puszką wznosi się ażurowa, dwukondygnacyjna wieża z wimpergami, pinaklami zdobionymi czołgankami i kwiatonami, zakończona iglicą z krzyżem; w dolnej kondygnacji wieży, ujętej ażurowymi szkarpami, pełnoplastyczna figurka Chrystusa.